Sunday 11 October 2015

গতানুগতিক


“পাণ খালে পুইব
চূণ খালে ডাকিব
আমা বাইদ’ক নিবলে হেলিকপ্তা আহিব”
-   মই গাব নেজনোং বুলি ভাবিছ তহঁতে। কিমান তুলনী বিয়া, বৰ বিয়া খাই পাত- পানী কৰিলো তহঁতে কি পাত্তা পাবি।
-   অ দূর্গা কাই তোৰ তুলনী বিয়া খাইহে দাৰি- চাৰি নোলালে তাৰমানে
-   ঐ দাঈত ধই কথা নকবি, মো দাঈ নাইকিয়া লিহিতি – পিছল মুখখন দেখি কিমান পতি যাই তাকে দেখি তহত হিংসা লাগিছে।
-   অ সেইকাৰনে তই অকণিক ইমান যলদি পলুৱাই আনিব পাৰিলি।
-   হেই যেতিয়া তেতিয়া বেয়া নামবো লই নেথাকিবি চোন। কেতিয়াবা খং উঠিলে মেচি দা খনে চবকে চেমেটিয়াই দিম বাপেকে।
-   অ দূর্গা কাই খং কিয় কৰিছ নো। তোক বুলিহে কথাবোৰ সুধি থাকো। বেয়া পাৱ যদি নুসুধো আৰু।
-   মো খং চং নুঠে
-   হেৰি নহয় দূর্গা কাই কালি গধুলি তই ভাত ৰন্ধা বটুৱাটো লৈ কেলৈ ঘৰৰ ভিতৰৰ পৰা দৌৰি আহিছিলি।
-   কেতিয়া। তহতি এনে এনে কথাবো কৈ নেথাকিবি দেই।
-   তই মিছা কিয় মাতিছ আমি তেতিয়া তিনিআলিতে কথা পাতি আছিলো। আমি সবেই দেখিছো।
-   এঃ কিনো কবি আও। তহতক কথাবো কব ব’ দিগদা। তহতি যাকে তাকে কই থাকিবি।
-   আমি কেতিয়াবা কাৰোবাৰ কথা বেলেগৰ আগত কোৱা শুনিছ জানো।
-   আচলতে কালি মানুহজনী বেমা হইছিল আও মোক ভাত বনাব কই আছিল মই বাপেকে টোপনি ভেকচন ধৰি শুই আছিলো, কেতিয়ানো তাই আহি বটুৱাটো মূৱত পিন্ধাই মোক বজাই দিলে মই পেত্তাই নেপালোং।
-   তই পিছে কি কৰিলি তেতিয়া।
-   কি কইবি এনেই ভিতঅত সুমাই বজি থকাতকে বাহিঅলে পলাই দিলোং বাপেকে।
-   আজি পিচে খবৰ কেনে
-   হুঃ কি ডাল কইব মোক, আজি বাপেকে ভাত-চাত বনাই থৈ দিছোং। আজি কিবা কই চকচোন দুহতীয়া মাৰ লগাই দিম।মোক এলেক পেলেক পাইছে নেকি।
-   তই যে আৰু দূর্গাকাই নিজৰ মানুহ জনীলৈ ইমান ভয় কৰিব লাগেনে। ভালকৈ মিলি মেলিহে থাকিব লাগে।
-   অমুকাই তাইলৈ ভয় কঈব নেকি। মোক কি পাইছ তহতি।
ঐ স’ভাইটি, ইহত বাপেক তাত আছে যদি মাতি দেচোন।
-   ঐ দূর্গাকাই তোক বৌৱে বিচাৰি ফুৰিছে।

-   হয় নেকি, গৈ আছোং বুলি কৈদে। তই কৈ দিলি নিকি আক’ মই ইয়াত বহি তাঈ কথা কৈ আছিলোং বুলি। ঐ তহতি ব’ মই পটকে গৈ আহোং।